Божествена Литургија во Водоча (12.07.2025 14:30)
Денес, на празникот на светите апостоли Петар и Павле, Митрополитот Струмички г. Наум отслужи Божествена Литургија во манастирот „Покров на Пресвета Богородица и свети Леонтиј“, во Водоча. На Литургијата верниот народ се причести со Светите Христови Тајни.
Во беседата на Литургијата, Владиката рече:
„Вистинско почитување на светите Апостоли е можно само со продолжување на нивното, т.е. на Апостолското Предание, во Црквата. Суштината на ова Предание е личниот однос со Бог – Света Троица, во полнотата на Неговата несоздадена благодат, како и личните односи меѓу нас самите – во Него. Преданието е неразделно – нема личен однос без полнота на благодатта, ниту полнота на благодатта без личен однос. Личниот однос со Бог ни овозможува вистинско познание на Бог, коешто е преточено во вистините, односно, догмите на верата, а полнотата на благодатта ни го овозможува извршувањето на Светите Тајни, како и учество во нив, во Црквата – заедницата на верните како Тело Христово. Нема учество во Апостолското Предание на Црквата без причест со Светите Тајни на Телото и Крвта Христови. Центарот каде што се случува нашиот личен однос со Бог и каде што е вложена полнотата на Божјата благодат е нашето духовно срце. Затоа и Христос вели: „Блажени се чистите по срце оти тие ќе Го видат Бог“. Значи, ќе Го видат, т.е. познаат лично Бог, тие што ќе си го очистат своето срце од страстите – преку исполнување на Божјите заповеди, т.е. тие што ќе ја активираат благодатта на Крштението во своето срце; и обратно – тие што ќе ја активираат Божјата благодат во своето срце, преку чистење на истото од страстите, ќе Го видат и познаат Бог. Таквите луѓе ќе можат да бидат и автентични преносители на Апостолското Предание и чувари на единството на Црквата. Зошто активирањето, т.е. пројавувањето на благодатта на Крштението од нашето срце ни го овозможува познанието на Бог? Затоа што тоа пројавување ни го покажува „местото на срцето“ и ние можеме молитвено да ја насочиме енергијата на нашиот ум внатре во него, во Царството Небесно кое е внатре во нас, и таму лично да се сретнеме и благодатно соединиме со Царот Небесен – со Бог. На сето ова нѐ учат и списите на Светите отци – монаси, напишани од личен опит; покрај сѐ, и затоа, Апостолското Предание се нарекува и светоотечко Предание. И да резимираме: целото суштинско Предание на Црквата се сведува на преданието на умно-срдечната молитва; кое се нарекува и Предание на внатрешното, царско и есхатолошко свештенство – за спасение на светот; единственото нешто во Црквата што не може да се научи и знае со читање на книги, со студирање на универзитети и стекнување на дипломи и звања; единственото нешто што се раѓа од самата Црква, од самата нејзина Литургија; нашиот единствен, суштински и неодземлив идентитет и вечен темел за кој било друг идентитет. Ова Предание на Црквата, главно, се чува во манастирите. Ако сето ова е вака и ако се провериме со Апостолското Предание, т.е. го споредиме со сѐ она што ние го правиме денес, се поставува прашањето: чие Предание им пренесуваме ние на луѓето во Црквата, Божјото, Апостолското и светоотечкото или некое наше човечко; личен љубовен и слободен однос со Бог, како и со нашиот ближен – и начинот на кој треба да го оствариме, или само некакви правила и ритуали – кои често заличуваат на магиски? Затоа што многу е нејасна и тенка границата помеѓу човечкото и демонското предание, а многупати се испреплетуваат и мешаат; дури ми е и незгодно да наведам конкретни примери – отприлика, сѐ што не може да се внесе во Литургијата на Црквата или сѐ што отпосле ја омаловажува или негира, или предизвикува поделби, а ние го правиме, е човечко-демонско предание. Подобро е и формално да го пренесуваме Преданието што Бог ни го довери, отколку да го негираме или да го маргинализираме – откако ќе видиме дека суштински сме се оддалечиле од истото. Свети Божји Апостоли, молете Го Бог за нас!“
